۷۹

بالاخره این تعطیلات لعنتی هم تموم شد. برگشتیم خونه و روز از نوووو

خب اول اینکه دو روزی تنها بودم و از حق نگذریم خوش گذشت. خوش که چه عرض کنم. برای من بالاترین خوشی تنهاییه!

با دوستی حرف زدم، یک شب دیگه خونه پدری موندم و از موهبت هاش بهره مند شدم، تنهایی نشستم توی اتوبوس و ...

همه یه مشکلی دارن. نمیدونم سطح توقعات بالا رفته یا واقعا زندگی ها بد شده، نمیدونم. کاش یکی بود که می دونست و می تونست و می کرد. هر دوستی یه مشکلی داره. ازدواج ناموفق، عشق ناکام، بیکاری، تنهایی، و هزااار کوفت دیگه

دلم نمیاد بگم. حتی گفتنش سختمه. پدر و مادرم دیگه شاداب نیستن. رعایت خودشونو نمیکنن. پوشش، نشستن، ایستادن، حرکت کردن، تفریحات، صحبت ها، همه و همه نشون میده بی حوصله ان. خودمو بابت وقتی که براشون نمیذارم نمی بخشم. اما نمیشه...

همیشه هم به خودم هم به دوستام می گفتم هرکی باید از همشهری های  خودش همسر انتخاب کنه، اما در یک حرکت انتحاری (احمقانه؟!) خودم زدم زیر حرفم و حالا دارم میکشم. هر چقدر هم طرفت خوب باشه، خونواده اش مهمن. خیلی مهمتر از اونی که بگی‌ این نیز بگذرد.

این بار نشستم از مشکلات کارم براشون گفتم. پدر زن که زیر بار نرفت و خودشو برام مثال زد. توقع داره تبر بگیرم دستم بیام شرکت! مادر زن هم که تا چندین و چند دقیقه، بعد از بحث حتی، زیر چشمی من رو نگاه میکرد. فکر کنم باور نکرد! حق هم داره بنده خدا. دو سه باری هم گفت که ما فکر می کردیم یکی مثل شما دیگه از این مشکلات نداره!! 

اما کارای خودشون مهمه. مشتری رو نمیشه رد کرد. فلان جا کار داشت. الان میاد. خسته شد.

چندین بار میگن بریم فلان جا دیدن فلانی! بریم فلان جا دیدن فلانی؟ نمیخواین بریم فلان جا دیدن فلانی؟ بعدم میگن هر جور راحتی

یعنی این همون لحظه ایه که آدم دوست داره تبر رو در بیاره و ...

فلانی میتونه عمو، مادربزرگ، برادر، یااا هر کس دیگه ای باشه که توقع داره. و چه جالب که به زبون میارن. هم تووی روت هم پشت سرت!

ولش کن.

برگشتیم خونه و دوباره ۶ صبح بیدار شدن و دوباره کار و کار و کار. دغدغه های روزمره و ...

نمیدونم خوب یا بد، اما یه بنده خدایی راضی شده برای یه کارایی که ازش خواستم، البته اونم مثل من دو دله، قبلا هم گفتم، اگه شری توش هست نشه که بشه!!